Met zijn 64 jaar kan cellist Gary Hoffman terugkijken op een lange succesvolle carrière die nog steeds voortduurt. ‘Zijn solo’s klonken als opstijgende adelaars, (…) zijn spel was van een ingehouden elegantie’, zo werd hij zeer recent nog bejubeld in een recitalrecensie. Al op 15-jarige leeftijd maakte hij zijn spraakmakende debuut in de Londense Wigmore Hall. En toen hij in 1986 als eerste Amerikaan het prestigieuze Rostropovich Concours in Parijs won, was zijn naam gevestigd. Sindsdien heeft hij samengespeeld met alle grote orkesten in de wereld, waaronder het Philadelphia Orchestra, London Symphony Orchestra, Orchestre National de France en verscheidene malen het Nederlands Philharmonisch Orkest.
Enkele bekende componisten als Finzi en Gagneux schreven werk voor Gary Hoffman. Als gepassioneerd kamermuziekmusicus speelde hij op bekende festivals van onder meer Aspen, Verbier en Schleswig Holstein. Sinds 2011 heeft hij de eervolle positie van Maître en Résidence aan de beroemde Chapelle Musicale Reine Elisabeth in Brussel.
Ik ben nerveus voor elk concert en voel me grenzeloos onzeker. Maar ergens daaronder is een gevoel van zelfvertrouwen, anders zou ik nooit het podium op durven. En het wordt er niet eenvoudiger op, het wordt alleen maar moeilijker.
Gary Hoffman over plankenkoorts in een interview met Elbowmusic.org.