Als ere-dirigent en voormalig chef Hartmut Haenchen het Nederlands Philharmonisch Orkest leidt, ontstaat er magie. Bruckners weergaloze Symfonie nr. 9 - zijn laatste - heeft alles in zich om wederom een verpletterende indruk te maken.
Symfonie nr. 9 van Bruckner
‘Haenchen is een van de interessantste dirigenten van deze tijd. Zijn Achtste symfonie van Bruckner was er een voor in de annalen’, schreef Erik Voermans afgelopen voorjaar in Parool; het Adagio had hij zelfs nog nooit zo mooi gehoord. Haenchen deed jarenlang onderzoek naar de symfonieën van de Oostenrijkse componist. Hij besluit de 'late symfonieën' binnen de Brucknercyclus bij zijn oude orkest met de weergaloze Symfonie nr. 9 'Dem lieben Gott', een van Bruckners populairste symfonieën. Vanaf komend seizoen vervolgt Haenchen de Brucknercyclus met de ‘middelste symfonieën’.
Ricercare en Mors aeterna
Voorafgaand aan de symfonie dirigeert Haenchen werken van Johann Sebastien Bach en Willem Jeths. Als opening klinkt Bachs Ricercare BWV 1079 uit het ‘Musikalisches Opfer’, een bijzondere collectie muziek die de componist opdroeg aan Frederik de Grote van Pruisen. Het orkest speelt het werk in de geliefde orkestratie van Anton Webern. Van Nederlands eerste Componist des Vaderlands staat Mors aeterna op de lessenaars. Het werk, dat Jeths in opdracht van de NTR ZaterdagMatinee schreef, is een voorstudie van zijn latere Requiem.
